Ważniejsze daty z historii Zakonu Ducha Św. de Saxia w Kościele Powszechnym

ok.1160 – przybliżona data urodzin założyciela Zakonu Ducha Świętego Gwidona z Montpellier

1180 – Gwidon buduje na przedmieściu rodzinnego Montpellier zwanego Nimes pierwszy Dom Ducha Świętego. Gromadzi w nim porzucone dzieci, sieroty, ciężarne kobiety, chorych, biednych i sam im posługuje. Za patrona swego dzieła obiera Ducha Świętego. Przykład Gwidona pociąga innych, zarówno mężczyzn jak i kobiety. Tak powstaje zalążek przyszłego zakonu. Jako godło nowej wspólnoty Gwidon przyjmuje podwójny krzyż o 12 rozgałęzieniach

 

1180-1190 – powstają domy zakonne we Francji w Marsylii i Mesols, w Amilau, Clap de Mala Vetula, Argentiere oraz w Briande

1190 – powstają dwa kolejne Domy Ducha Świętego w Rzymie

1198 – Gwidon przedstawia papieżowi Innocentemu III napisane przez siebie konstytucje z prośbą o aprobatę nowo założonej rodziny zakonnej

23 IV 1198 – papież Innocenty III zatwierdza nową wspólnotę jako Ordo bullą „Religiosam Vitam” i przejmuje zakon pod opiekę Stolicy Apostolskiej

8 XII 1201 – Innocenty III w brewe „Cupientes” zastrzega Stolicy Apostolskiej udoskonalenie ustaw i reguł nowej wspólnoty zakonnej. Papież ujawnia w tym dokumencie swoją decyzję przydzielenia kościoła NMP oraz budynków dawnej Schola Saxonum do szpitala, który zamierza zlokalizować nad Tybrem w Rzymie

19 VI 1204 – Papież bullą „Inter opera pietatis” przekazuje Gwidonowi zbudowany nad Tybrem szpital Sancta Maria in Sassia oraz podaje zarys organizacji Zakonu Ducha świętego. Dom rzymski staje się na życzenie Papieża domem głównym zakonu Ducha Świętego na równi z Montpellier

13 I 1208 – Innocenty III brewem „Ad commemorandas nuptias” zatwierdza święto Oblicza Pana Jezusa jako specyficzne dla Zakonu Ducha Świętego

I – VI 1208 – Założyciel Zakonu bł. Gwidon umiera w Rzymie

8 VI 1208 – w brewe „Ut caput Ordinis Sancti Spiritus sit in urbe Roma” Innocenty III wspomina o śmierci Gwidona założyciela zakonu i następcą zmarłego mianuje brata Granerio

1213 – zostaje promowana przez kard. Stefana i kard. Rajnera ostateczna wersja konstytucji zakonu

1215 – ma miejsce ostateczne zatwierdzenie konstytucji zakonu w czasie trwania Soboru Laterańskiego IV

1217 – pap. Honoriusz III zatwierdza podział zakonu na dwa odłamy: rzymski i francuski

1291 – następuje połączenie się tych dwóch odłamów w jeden zakon z siedzibą generała w Rzymie

XIII w. – charakteryzuje się największym rozwojem zakonu – 300 placówek w większości krajów europejskich

XV w. – zakon posiada: 400 szpitali we Francji,280 we Włoszech, 37 w Niemczech, 128 w Hiszpanii i Portugalii, 40 w Danii,35 w Norwegii i Szwecji; w tym wieku za patronkę Zakonu Ducha Świętego obrano św. Martę

1458 – od czasu pontyfikatu pap. Piusa II (1458-1464) wprowadzono zwyczaj uczestniczenia dzieci i młodzieży szpitalnej w rzymskich procesjach (trzy razy w roku)

XVI w. – założono placówki: 1535 – wyspa Santo Domingo, 1551 – w Kolumbii, 1560 – w Meksyku i Peru, 1558 – na wyspie Mahe – Seszele, 1560 – w Goa, 1560 – w Gwinei Górnej, 1561 – w Czan, 1585 – utworzenie prowincji amerykańskiej. Zakon liczy ok. 1000 domów

1562 – zniszczenie zakonu we Francji przez hugenotów

1672 – na mocy edyktu króla francuskiego Ludwika XIV majątki stanowiące podstawę utrzymania szpitali oddano szlachcie biorącej udział w wojnach królewskich, a duchaków wywłaszczono z ich klasztorów. Zakazano im również przyjmować nowicjuszy

3 IV 1741 – Benedykt XIV bullą „Sepae Romanorum” wyjął spod władzy generała polską, francuską i hiszpańską prowincję zakonu i poddał jurysdykcji miejscowych ordynariuszy

1780 – umiera ostatni duchak we Francji

1823 – umiera ostatni duchak we Polsce

1835 – w Hiszpanii rząd zamyka nowicjat i przejmuje klasztory duchackie

1847 – w Rzymie władze miasta obejmują zarząd szpitala. Zabudowania szpitalne opuszczają dzieci, a zakon traci wpływ na ich wychowanie z powodu małej liczby członków. Papież Pius IX zawiesił istnienie Zakonu 1 VII 1847 roku bullą „Inter Plurimi”

1870 – umiera w Rzymie ostatni brat Zakonu Ducha Świętego