Gwidon z Montpellier –
(ur. ok. 1160 we Francji, zm. 1208 w Rzymie) – francuski duchak, założyciel Zakonu Ducha Świętego w Montpellier, błogosławiony Kościoła katolickiego.
Dom Ducha Świętego
“Hospitalis” – to w zamyśle Założyciela Zakonu Ducha Świętego “dom gościnny”, w którym mogli znaleźć schronienie i pociechę: pielgrzymi, chorzy, biedni, samotne matki, podrzucone niemowlęta, a także wszyscy pragnący nawrócić się i przemienić własne życie.
“Świat współczesny, nie tyle oczekuje głosicieli Dobrej Nowiny, ale miejsc, gdzie żyje się Ewangelią”
Marta Robin
Bł. Gwidon urodził się w Montpellier ok. roku 1160. Był czwartym synem księcia Guilhema VII i Matyldy księżniczki z Burgundii. Miał trzech braci i pięć sióstr. W rękach rodziny Guilhemów spoczywała władza w Montpellier od ponad 200 lat. Życie bł. Gwidona z Montpellier (1160-1208) przypada na pontyfikaty siedmiu papieży.
Gdy Gwidon ma dwanaście lat umierają mu rodzice. Po ich śmierci zostaje oddany na wychowanie do Zakonu Templariuszy. Po upływie sześciu lat Gwidon prawdopodobnie w grudniu 1178 roku opuszcza Zakon Templariuszy. Zaraz potem lub w okresie swej pełnoletności tj. najwcześniej około roku 1180, Gwidon zakłada Zakon Ducha Świętego w rodzinnym mieście.
Gwidon w okresie swej pełnoletności, czyli najwcześniej około roku 1180, funduje pierwszy Dom Ducha Świętego w rodzinnym mieście. Organizacja życia zakonnego w pierwotnym szpitalu w Montpellier wydaje się ze wszech miar nowatorska. Bracia Ducha Świętego, Siostry Ducha Świętego i Bractwo Ducha Świętego to trzy gałęzie rodzącej się wspólnoty.
Dom Ducha Świętego w Montpellier znajdował się na zewnątrz murów miejskich (przy aktualnym „Faubourg de Nîmes”), niedaleko bramy otwierającej się w kierunku przedmieścia Saint Gilles, która nosiła później nazwę „Portalieres du Saint Esprit” (Portal Ducha Świętego).
Zatwierdzenie Zakonu Ducha Świętego przez Inocentego III
Dokument, będący formalnym zatwierdzeniem przez Stolicę Apostolską nowego zakonu, był wydany 23 kwietnia 1198 r. Bulla Religiosam vitam została jednak wysłana przez Innocentego III, wraz z naniesionymi mało istotnymi poprawkami, 25 listopada 1198 r. Okres między kwietniem a listopadem stanowił swoiste „vacatio legis” przeznaczone na ewentualne zebranie różnych opinii ze strony w/w biskupów. W dniu 1 lipca 1198 Innocenty III wydaje jeszcze jeden dokument dedykowany Gwidonowi Rektorowi i Braciom Ducha Świętego. Jest nim brewe Cum sitis. Papież odnosi się tam do prawa posiadania przez wspólnotę w Montpellier swojego oratorium.
„Wśród wszystkich innych szpitali nowo założonych, szpital Ducha Świętego, który założył w Montpellier ukochany syn Gwidon, wyróżnia się duchem zakonnym, jaśnieje światłością miłosierdzia i uczynkami doskonałej dobroczynności w odniesieniu do ubogich, a lepiej wiedzą to ci, którzy doznali dowodów miłosierdzia. Tu bowiem głodni otrzymują posiłek, ubodzy odzież, chorzy konieczne posługi, a bardziej potrzebujący większą pociechę, tak, że przełożony i bracia nie tyle winni być nazywani gospodarzami potrzebujących, ile sługami potrzebujących; i oni sami cierpią niedostatek wśród ubogich, którym miłosiernie dają to, co konieczne”
Z bulli papieża Innocentego III „His praecipue” z 22 IV 1198 r
Duch Święty
Podstawą duchowości Zakonu Ducha Świętego jest szczególne otwarcie na działanie Ducha Świętego, wymagające współpracy z Jego łaską, darami, owocami i natchnieniami. Owoce Jego działania (Gal 5,22): miłość, radość, pokój, cierpliwość, łagodność… powinny uzewnętrznić się w całej wspólnocie, w służbie potrzebującym pomocy…
Wzorem oddania się Bogu i uległości Duchowi Świętemu w życiu wewnętrznym i wypełnianiu posłannictwa jest Maryja. Jest ona w uroczyście podkreślona w formule ślubów zakonnych: ofiaruję i poświęcam siebie Bogu, Najświętszej Maryi Pannie, Duchowi Świętemu i naszym chorym, biednym, że po wszystkie dni mego życia będę im sługą..
Duchacki Krzyż
Charakterystyczny znak krzyża, będący symbolem Zakonu Ducha Świętego, jest streszczeniem całej duchowości tej wspólnoty zakonnej. Ukazuje on złączone ze sobą: krzyż Chrystusa i krzyż każdego z nas.
Znak gołębicy, unoszącej się nad krzyżem, przypomina, że zjednoczenie ludzkiego trudu, cierpienia, ofiary z misterium paschalnym Chrystusa, dokonuje się dzięki szczególnej łasce Ducha Świętego. Im to zjednoczenie jest głębsze, tym bardziej życie człowieka owocuje: miłością, radością, pokojem…- tzn. dwunastoma (ilość zakończeń krzyża) owocami o których mówi św. Paweł w Liście do Galatów (Gal 5,22).
Bł. Gwidon pragnął, by miłosierdzie okazywane przez członków wspólnoty wypływało właśnie z takiego źródła i przybierało taki kształt.
Oblicze Jezusa
O. Gwidon pragnął, aby członkowie jego rodziny zakonnej Oblicze cierpiącego Chrystusa dostrzegali w bliźnich. Z tej prawdy wynika szczególny kult Jezusowego Oblicza mocno zakorzeniony w duchowości Zakonu, a także szczególna wrażliwość na Słowa Pana Jezusa:
“… Wszystko cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”. Mt 25
Zwieńczeniem trudów ziemskiego życia Gwidona z Montpellier było brewe Ad commemorandas nuptias z 3 I 1208 r., w którym papież Innocenty III informował go o swej decyzji ustanowienia w Szpitalu Ducha Świętego tzw. „świętej stacji”. Papież polecił, by w pierwszą niedzielę po Uroczystości Objawienia Pańskiego „chusta z wizerunkiem Jezusa z Bazyliki Piotrowej” była w uroczystej procesji przenoszona i wystawiana dla czci wiernych w miejscu, gdzie na co dzień ociera się umęczoną twarz Chrystusa, okazując miłosierdzie bliźnim w potrzebie. Tego samego 1208 roku, kilka miesięcy później, Gwidon umiera w Rzymie.
Zatwierdzenie kultu liturgicznego Gwidona z Montpellier
W Wigilię Zesłania Ducha Świętego Papież Franciszek zatwierdził kult liturgiczny Gwidona z Montpellier, Założyciela Zakonu Ducha Świętego, we wspólnotach wyrosłych z jego charyzmatu, zezwalając na zaliczenie go do katalogu błogosławionych. Oznajmił to w Motu proprio zatytułowanym „Fide Incensus”. Franciszek poinformował, że wspomnienie bł. Gwidona co roku będzie miało miejsce 7 lutego.
Dokument papieski rozpoczyna się od słów charakteryzujących nowego błogosławionego:
„Zapalony wiarą, gorejący miłością, tak czuły miłośnik ubogich, że czcił ich jak panów, szanował jak przełożonych, kochał jak braci, pielęgnował jak synów, czcił jak wizerunki Chrystusa”
(P. Saunier, „De capite”).
Decyzja Papieża Franciszka to wielki znak i dar dla zakonów i zgromadzeń Ducha Świętego in Sassia, a także dla instytutów i wspólnot inspirowanych charyzmatem Gwidona.