U początku wszelkiego mówienia o Duchu Świętym jest tajemnica.
Jest cień obecności, która karmi się milczeniem.

Każdy z nas wie, jak Pan działa tajemniczo w naszym sercu, w naszej duszy. I jaki jest obłok, jaka moc, jaki styl działania Ducha Świętego, by zakryć naszą tajemnicę. Ten obłok w nas, w naszym życiu, nazywa się milczeniem. Milczenie jest właśnie obłokiem, który zakrywa tajemnicę naszej relacji z Panem, naszej świętości i naszych grzechów... Zachowywanie tajemnicy w milczeniu: oto jest obłok, owa moc Boga dla nas, siła Ducha Świętego.

Medytacja, Dom św. Marty, 20 grudnia 2013 roku

NIEMOŻLIWE!?
O tym jak Bóg spełnia marzenia

Kiedy w kwietniu tego roku rozmawiałam z kolegą na temat pielgrzymek, „wyższości” jednej nad drugą, krążyłam wciąż wokół ducha lokalnego, iławskiego patriotyzmu i z pełnym przekonaniem powiedziałam mu, gdy namawiał mnie na pielgrzymkę do Santiago- Santiago? Camino? Marzy mi się… może kiedyś. Ale w moim przypadku to zupełnie niemożliwe! 

I tak też myślałam, co najmniej z 3 powodów. Bo urlop w pracy, bo pieniądze, no i najważniejsze- jak bym pojechała, skoro od urodzenia mam dietę, która jak myślałam ogranicza wszelkie możliwości wyjazdu dla mnie. W końcu na każdą z pielgrzymek do Częstochowy musiałam mieć przy sobie lodówkę turystyczną ze specjalnym chlebem, to co tu dopiero myśleć o wyjeździe za granicę i to jeszcze wędrować z całym ekwipunkiem na plecach. No niemożliwe…

‘From deathstyle to lifestyle’: Ancient religious order resurrected to promote a Culture of Life

“God bless you” I blurted out in English. “I’m from Canada, I work in Pro-Life… and where I’m from we don’t see the likes of you very often! What order are you?” The one whom I identified as a type of leader among them (whose name, I was later to learn, was Lukasz Preising) acknowledged my greeting and replied in a somewhat halting English: “We are a new order – the Order of the Holy Ghost – and our purpose is to promote a Culture of Life.”

The feeling of unreality hit me again. Youthful, cassocked, and constituted with the aim of promoting a culture of Life? What is this? I was basically waiting for the buzz of the alarm clock to wake me back up to my disenchanted post-modern Canadian reality.

But the sound of the alarm never came. I stood there with my mouth open and finally snapped out of it when I noticed the young men subtly and politely attempting to withdraw. “Can I interview you guys?” I asked. An interview was set with two of the seminarians, for the next day.

Moja droga powołania jest bardzo trudna do opisania. Nie było w niej jakichś nagłych nawróceń ani mistycznych uniesień. Wydaje mi się raczej stopniowo realizowanym planem Bożym, wobec którego nie mogłem i nadal nie mogę być obojętny. 

Wiele zawdzięczam moim rodzicom, którzy przekazali mi Wiarę oraz nauczyli odróżniać dobro od zła. Dzięki tacie, który czytał mi i mojemu rodzeństwu Biblię dla dzieci poznałem wielu bohaterów wybranych i powołanych do konkretnej misji określonej przez Boga. Mojżesz, Dawid, Eliasz i inni, którzy stali się dla mnie wzorem męstwa i oddanej służby Bogu.

Kiedy Pan Jezus rozpoczynał realizację swego powołania, opuścił dom rodzinny i wyruszył w drogę. Rozpoczął ją od udania się nad Jordan, gdzie schodziły się tłumy, aby słuchać nauk i przyjąć chrzest nawrócenia z rąk Jana Chrzciciela. Potem udał się na pustynię, aby tam przeżyć swoiste rekolekcje. Jego zwycięstwo nad kuszącym Go diabłem, stało się doświadczeniem mocy, jakiej Bóg udziela każdemu, kto powierza się tylko Jemu i tylko w Nim pokłada swą ufność.

Życie kobiet i mężczyzn wybierających drogę życia zakonnego rozwija się w oparciu o ten sam schemat.

Najpierw, u źródła wszystkiego, jest Boże powołanie i zaproszenie do podjęcia życia opartego tylko na Panu Bogu. Potem potrzebny jest czas „wysłuchania nauk” i decyzja zwrócenia się ku Bogu, aby porzucić to, co złe i zwrócić się ku dobru. A potem jeszcze jest pustynia, czyli doświadczenie własnej słabości i mocy Pana Boga, który mnie słabego i grzesznego uzdalnia do zwyciężania zła w sobie i w innych.